Parijs in 2050

Vincent Callebaut is een man met een visie. Vanuit zijn bureau in Parijs doet hij mensen dromen van een andere wereld met gebouwen die van een andere planeet lijken te komen. Of toch op zijn minst uit een ander tijdperk dan het onze. Zijn ontwerpen combineren de nieuwste technologieën met een verregaande ecologische overtuiging. Zijn ideale stad is zelfvoorzienend op vlak van voedsel en energie. Het stadsbestuur van Parijs had daar wel oren naar en vroeg hem om plannen te tekenen. In het kader van het Klimaat Energie Plan wil het stadsbestuur de uitstoot van broeikasgassen tegen 2050 verminderen met 75 procent.

 

 

Vincent Callebaut presenteert Parijs in 2050 als een smart city waar de energietransitie gerealiseerd is. Hij pakt acht stadsdelen aan met historische gebouwen zoals de Notre-Dame, de Gare du Nord en het Louvre die verbouwd worden tot groene bakens.

 

In de Rue de Rivoli verschijnen smog etende wolkenkrabbers, de verlaten Kleine Ring van de Parijse spoorwegen wordt een ecologische corridor, de Montparnasse Toren pronkt met zijn hangende tuinen, een andere met zijn bamboestructuren. Goedkope appartementsgebouwen met een honingraatvorm, treinstations die eruitzien als mangrovebomen en groene bruggen over de Seine.

 

Verticale parken en boerderijen bepalen het stadsbeeld. Energieproducerende gebouwen delen hun overschot met de buurt via smartgrids en temperen het stedelijke hitte-effect. De economie is circulair en lokaal georganiseerd. Problemen van overbevolking en milieubelasting worden in één beweging aangepakt.

 

In een recent interview pareert Callebaut de kritiek als zouden de torens broedplaatsen worden van sociale achterstand en criminaliteit: “Tijdens mijn studies in Brussel hebben we de situatie in de Parijse voorsteden onderzocht. Die wijken worden getto’s omdat het allemaal eenheidsworst is: ofwel troepen er alleen maar arbeiders samen, ofwel zijn het kantoorblokken zoals in Brussel Noord of in La Défence (Parijs). Zulke wijken zijn sociaal niet leefbaar omdat de verschillende klassen zich er niet mengen. Bepaalde uren van de dag staan ze zelfs leeg. Onze utopische projecten vertrekken van een volledig gemengd samenwonen: met zones voor winkels, ontspanning, wonen en werken door elkaar. We voorzien ook kleine en grote appartementen zodat er een sociale mix kan ontstaan.”